En dan win je op Henley Royal Regatta!
Onderstaand een verslag van een teamgenoot over Roeigeschiedenis dat we in juli 2019 voor RSVU Okeanos wisten te schrijven.
Verder hierbij ook de mogelijkheid om een samenvatting van de bloedstollende finale terug te kijken.
Na 3 geweldige winnende dagen berijken we de Halve Finale op Henley Royal Regatta - dat is al een mega prestatie opzich.
De dag van de halve finale:
Heel Henley had het erover. Zelf konden we het gisteren (de vrijdag) live meemaken vanaf de brug in Henley: Umpire Boris Rankov die op zijn kenmerkende manier laat weten dat hij niet zo gediend was van het stuurgedrag van het Duitse stuurtje. Hier mochten wij dus tegen... We konden twee dingen doen: hopen dat ze die stuurklosjes alleen nog maar kaarsrecht zou houden, maarja, hopen doe je op de WC. Ofwel: boot ervoor en houden. We gingen door een prachtige haag van aanwezige Okeanos fans en oorverdovend applaus het water op, wat echt een kippenvelmoment was. Tijdens het oproeien hebben we nog een dronken Engelsman in een speelgoedroeiboot geramd die in de oproeibaan rondjes peddelde. Godzijdank konden we verder, maar later bleek er wel een lichte scheur in een van onze riemen te zitten, vergezeld met wat babyblauwe verf van het bootje. De Umpire voor onze race bleek Sir Matthew Pinsent MBE te zijn, daar kijken dan toch even 4 gouden plakken met je mee, om het maar even bij zijn Olympische titels te houden. Ondanks de brute kracht van twee Vikingen aan boord bij de Duitsers roeien wij met ons ritme (ja, en ook best wel wat brute kracht) er toch voorbij en weten het 'verdict' op 3/4 bootlengte te leggen. We komen over de lijn, we kloppen op de boot en opeens komt het besef dat je de finale hebt gehaald. Op Henley. De eerste Henley finale voor Okeanos...
Finale dag:
Weer een late start, net als zaterdag. Dus zijn we 's ochtends maar een stukje gaan peddelen, dat had gisteren toch ook z'n vruchten afgeworpen. Heel geweldig ging het ook weer niet, maar het was goed om te doen. Overdag weer heerlijk zo min mogelijk gedaan bij het fantastische gastgezin met drie honden waar wij te gast waren. 's Middags begonnen we weer aan de heerlijk heuvelachtige wandeling van huis richting de baan. Prima manier om even de benen los te gooien voor de grote pot die ons te wachten staat.
In een vrijwel lege boottent roeien we gebroederlijk naast dé Kiwi Acht warm op de ergometers. Waar eerst ruim 300 boten lagen liggen er nu nog zo'n 30. Hadden we zaterdag nog een prachtige erehaag bij het te water gaan, nu liepen we vrijwel anoniem achter de erehaag voor onze tegenstander Thames langs die wel honderd man verzameld had en een enorme bak herrie veroorzaakte. Intimiderend? Wederom was het oproeien niet helemaal fantastisch, en dat is best lastig voor je een finale gaat doen. Toch was er genoeg vertrouwen aan boord, dat voelde je, want de stukjes in de wedstrijdrichting gingen het best.
En dan liggen we aan de start en voel je dat je hele lijf zich aan het klaarmaken is om te presteren... We startten de finale lekker, maar al snel hoorden de boegen de boot van Thames Rowing Club al niet meer. En Achten maken een hoop herrie! Ohjee... Is het een blinde toep van Thames? Wij hadden afgesproken met zo'n 500 meter tot de finish de eindsprint in te zetten. Dat werd nu zo'n 600 meter uit de start. We moesten nu écht aan om Henley nog te winnen! De absolute eindsprint was het natuurlijk nog niet, maar halverwege gebeurde het bizarre: we schuiven in 10, 20 klappen over Thames heen die -zo bleek op de finish- zichzelf totaal, volledig, compleet en geheel het leplazarus hebben geroeid om maar zo ver mogelijk vooraan te roeien. Dan komt ineens het besef dat je Henley gewonnen hebt. En je nog steeds niet al te uitbundig behoort feest te vieren, al had niet iedereen dat nog begrepen... TIJL, ZITTEN, NU!
Na de eerste hulpverlening die bij de Thames boeg poolshoogte kwam nemen hebben we Thames bedankt voor de mooie race door net zoals de rest van de week hun even op te zoeken en handjes te geven. Daarna trakteerden we Rianne natuurlijk op een frisse duik in de Thames. En zelf erachteraan! We moesten daarna redelijk de vaart erachter zetten om nog op tijd bij de prijsuitreiking te zijn. Waar je Sir Steve Redgrave CBE (5x Goud op de OS) en Peter Reed OBE (3x Goud op de OS) een hand mag geven en daarna Moët Champagne uit een ruim honderd jaar oude trofee drinken... en daarna nog snel in Pizza je boot zo'n kilometer verplaatsen richten de bowa, en je onderweg ook nog applaus ontvangt van enthousiaste bezoekers. Vervolgens aan de Fish & Chips en het bier op het vlot en later de rest van de nacht aan de Pimms.
Heb je ooit de kans om als roeier of bezoeker naar Henley te gaan, doe dat dan. Het is een happening die je niet snel vergeet en je gewoon nergens anders ter wereld zult vinden. En wat is er mooier dan met zo'n evenement ook nog lekker naar een paar roeiwedstrijden te kunnen kijken?!